Najczęstsze pułapki psychologiczne - izolacja społeczna

Kolejny post z cyklu najczęstszych pułapek psychologicznych. Dziś przyjrzymy się pułapce psychologicznej, która przyjęła miano: "izolacja społeczna".

Cykl inspirowany jest książką Jeffreya E. Younga i Janet S. Klosko "Program zmiany sposobu życia. Uwalnianie się z pułapek psychologicznych."

Izolacja społeczna - co czują ludzie w będąc w tej pułapce?

Ludzie cierpiący na schemat izolacji społecznej odczuwają osamotnienie. Czują się wykluczeni ze społeczeństwa, gdyż w ich mniemaniu są odmienni i gorsi. Porównują się do innych, a jednocześnie boją się oceny i mają obsesję na punkcie co i kto o nich pomyśli.

Podczas przebywania w nowym otoczeniu osoby z pułapką izolacji społecznej mają głębokie poczucie, że nie pasują do środowiska. Chcą być blisko ludzi, dlatego często starają się na siłę dopasować do danego środowiska. W związku pojawia się problem z akceptacją siebie.

Skąd się bierze schemat izolacji społecznej? 

Źródła powstania tego schematu należy szukać w dzieciństwie i sytuacjach rodzinnych. Osoba doświadczająca izolacji społecznej mogła wywodzić się z rodziny, która w znacznym stopniu różniła się od większości rodzin - na przykład pod względem pochodzenia, rasy, poziomu wykształcenia czy zasobów materialnych.
Inne źródło izolacji może wiązać się z określoną cechą wewnętrzną u osoby. Ta cecha spowodowała poczucie odmienności, gdzie nawet wśród członków rodziny osoba czuła się obco. Inna orientacja seksualna i brak akceptacji jej przez innych również mogło mieć wpływ na izolowanie się.

Jak można zaradzić pułapce izolacji społecznej? 

• rozpoznaj społeczne wykluczenie z dzieciństwa. Przywołaj sytuacje, które spowodowały, że czułeś się inny i gorszy i przyjrzyj się im uważanie. Czy podobne sytuacje przeżywasz również w okresie dorosłości?
• wypisz sytuacje społeczne, których unikasz. Mogą to być randki, wychodzenie na integracje firmowe, wychodzenie na domówki, gdzie nie znasz wielu osób. Opisz dlaczego nie chcesz w nich uczestniczyć i dlaczego czujesz się gorszy.
• wymień cechy u siebie, które sprawiają, że czujesz się gorszy i wyobcowany. Zapytaj również przyjaciół i rodzinę o opinię na temat jak się prezentujesz dla każdej z tych cech. Spójrz jeszcze raz, ale tym razem obiektywnie na swoje cechy i pomyśl na ile uzasadniony jest Twój samokrytycyzm.

Jeśli schemat jest silny i nie potrafisz sobie sam/sama z nim pomóc - rozważ podjęcie terapii. Nie wstydź się prosić o pomoc.

Co myślisz o tym cyklu? Czy widzisz jeszcze jakieś rozwiązania? Podziel się swoją refleksją!